Tom die deed het er om
Tom was de held van ons gezin. Deze jongen kon alles, wist alles en……deed alles. In een huis met allemaal
kinderen met een verleden, is het soms moeilijk te doorzien wat en wie er nu werkelijk de lastpost is op dat
moment. We hadden toen ook nog aardig wat dieren en dat was voor vele van hen een afleiding in het
geheel. Tom was een actieveling, hij klom op daken, sprong van het dak in een 1.25 meter diep zwembad
(wat gelukkig goed afliep) en wist via palmbomen van het ene naar het andere dak te slingeren. Er gingen
wel eens wat dingen mis. Dan was het weer eens een gebroken arm, blauwe plekken of enkele dagen
mank lopen. Tom gaf het niet op en volgens hem was het, pijn is fijn. Een motto dat hij lang hanteerde.
We hadden aardig wat problemen met die groep en een daarvan was een organisatorisch probleem.
Messen en vorken verdwenen, dingen gingen kapot en er vielen spontaan gaten in het bankstel dat we
nog bezaten. Na enig speurwerk kwamen we erachter dat het afwassen bij enkele van deze snuiters inhield;
alles in de vuilnisbak gooien! We zaten op dat moment nog met een probleem, het probleem bankstel.
De honden deden het, volgens onze bubs. Ondertussen had onze hulp gezien dat het onze kinderen waren
die dat bankstel vernielden. Het was iedereen zijn schuld behalve van… Tom. Op een gegeven moment
besloten we het bankstel opnieuw te overtrekken en het stond na enkele dagen weer piko bello bij ons op
de porch. De dag daarna liep ik vanuit de achterkant de porch op en wie zag ik daar, Tom. Hij had me niet
gezien terwijl ik keek wat hij aan het doen was. Tom was met een schaar weer de nodige gaten in het
bankstel aan het knippen! Verder laat ik alles maar onder censuur vallen, maar ik kan u verzekeren dat
Tom voor langere tijd geen schaar meer heeft aangeraakt.
Wat hier achter zat werd later duidelijk. Tom wilde extra aandacht. Of het nu negatieve of positieve aandacht
was, dat maakte hem niet uit. Tom meende dat je 24 uren per dag met hem alleen bezig moest zijn.
Wat ook weer duidelijk werd daar hij de eerste jaren van zijn leven geen ouders had en nauwelijks gevoed
werd. Aandacht was zijn motto en dat had hij met of zonder schaar.
|
