2016

 

Kinderen zonder toekomst

Het is op enkele dagen na 34 jaar geleden dat ik voorgoed me vestigde op het eiland Curaçao.

Ik was verkocht toen ik dit eiland zag en de manier men hier leefde, werkte en met elkaar om ging. Ook was al voor het vestigen duidelijk dat mijn werk als kunstenaar gewaardeerd werd. Zo de stap naar dat eiland was niet moeilijk. De eerste 2 jaren waren geweldig totdat ik de kans kreeg als kunstenaar een huis kon kopen in de wijk Emmastad. Het was de eerste keer dat ik merkte wat de ware mentaliteit was van de mensen. Het was pijnlijk te horen dat ik het huis met drugsgeld had gekocht! Het was mijn zuur verdiende geld en met hulp van mijn schoonvader. Ondanks dat ben ik doorgegaan met mijn kunst en mijn vrouw en ik begonnen kinderen op te vangen die alleen stonden op dit eiland. Diepe ellende, veel huilen en vele kinderen, hoe jong ze ook waren, al verslaafd waren aan de drugs. Veelal dankzij het gebruik door hun ouders tijdens het verwekken en baren van het kind. Buiten drugs was er het misbruiken van vele ouders en de meest gruwelijke verhalen moesten we aanhoren van deze kinderen. Na ongeveer 8 jaren werd via een toenmalige bankdirecteur alles wat kunst was door hem bepaald en over genomen. Ik werd per direct uit alles wat kunst was door hem er uitgegooid. Ik was geen Antilliaan en ik kon niet van dit eiland houden en het zo ook niet vertegenwoordigen.

Uit het veld laten slaan was geen optie zeker niet als je met minimaal per keer 5 kinderen zit in je huis die op je rekenen. Ik ging werken in een kliniek in de natuurgeneeskunde en startte tegelijkertijd mijn reclamebureau. Zo was ik financieel gedekt om de kinderen te helpen. Langzaam maar zeker kreeg ik grote klanten en de reclame ging goed en kon al het werk met de kinderen financieren. Ondanks de vele tegenslagen en kinderen die werkelijk niet meer uit de ellende konden komen gingen we door. Vele bedreigingen vanuit de drugswereld. Het dag en nacht ons wakker houden van enkele ziekelijke personen die soms 500 keer per dag belde en de politie niet in greep om deze jongens te pakken. Het afpersen om geld van jongens waarvan we hun “chick” in huis hadden (praat je over kinderen van 10-11 jaar) en gedrogeerde ouders die alsmaar aangifte deden van ontvoering en andere zaken. We gingen door, dat met behulp van toen een geweldig team kinder- en zedenpolitie. Meer en meer kreeg ik te maken met de duistere zijde van Curaçao. De onderwereld de drugswereld die er alles aan deed zodat we de kinderen niet weghaalden van hun “prostitutie handel”. In die tijd was de oorlog in de kunst kennelijk nog niet over want op een duistere manier en linke zet van de overheid werd ons het huis in Emmastad afgenomen door torenhoge belastingen er op te leggen. Langzaam maar zeker werd het ware eiland Curaçao duidelijk en door te gaan wroeten in deze zaken, met alle kinderen en mensen om ons heen, werden mijn ogen wijd open en begon mijn lichaam voor altijd vreselijk pijn te doen. Het laatste kind wat we nog in huis hadden, dat voor de dood van mijn vrouw, had zelfs nog geprobeerd haar met een schaar dood te steken en ons huis in brand te steken. Net in die dagen dat ik op zakenreis was. In die tijd was het ook een tweede keer dat de belastingen probeerde mij voor tonnen op te lichten en alles af te nemen wat we nog bezaten! Later beweerde deze instantie dat ze alles van me kwijt waren maar die bekentenis hoorde ik pas 1 ½ jaar later na dagelijks zoeken naar bewijzen en papieren om mijn gelijk te halen. De opzet was ondertussen gelukt, ik sloot mijn reclame bureau en ben gestopt met werken. Het eiland Curaçao is gezonken en er werd van alle kanten alles aan gedaan om wat in onze ogen goed was, het af te schilderen als slecht. Mijn vrouw verbitterde, trok zich terug van de kinderen en haar suiker maakte een einde aan haar leven. Na het overlijden waren er nog twee kinderen die geld claimden omdat ze mee wilden delen in de erfenis. En toen was mijn geloof in het goede voorgoed verdwenen. Ik sloot me af en een jaar was ik alleen in het huis wat een oude schuur was die ik verbouwd had als woonhuis. Na het overlijden van mijn vrouw werd ook deze schuur van me afgenomen. Dat als afgunst omdat we opkwamen voor de minderbedeelde en omdat een bankdirecteur en de belastingen niet wilden hebben dat er kinderen een kans kregen. Mijn overleden vrouw en ik hebben veel gehuild en diepe ellende mee moeten maken omdat Curaçao haar kinderen niet een toekomst gunt. De haat de nijd en de afgunst is waar Curaçao om draait. Men geeft niets om de kinderen laat staan voor hun toekomst. Nu 14 jaar na het heengaan van mijn vrouw blijft de pijn en teleurstelling in een eiland wat we beide zo lief hadden. 34 jaren met hart en ziel ons leven gegeven voor de lokale kinderen. Wat er van over is gebleven is een verbitterde overleden vrouw en een man die nu ziet dat men niet goeds mag doen op dit eiland. Alle financiële kanalen werden door bepaalde mensen afgesneden en alles wordt er tot de dag van vandaag er aan gedaan om ook mij het graf in te krijgen. Tot vandaag is dat nog niet gelukt al ging men zo ver om enkele malen te proberen mij koud te maken en me uiteindelijk maar onder een curatele zette. Gezworen heb ik dat ik door blijf gaan tot mijn dood om de onderste steen van dit ziekelijk eiland boven te krijgen. De ware duivels zijn ondertussen opengelegd en al veel is al beschreven, de afwerking ervan zijn nog die puntjes op het geheel en dan kan het zijn weg gaan.

Curaçao is een tropische verpakking wat moet verhullen; drug, geld en veel leed. Dat onder een zon die nu al 34 jaren op me schijnt en mij de kracht geeft om door te gaan. Alles is afgepakt maar deze zon zal mijn energie blijven voeden. Ik huil voor de kinderen van dit eiland een eiland wat haar eigen kinderen verkracht en geen toekomst gunt.

Ik heb jullie lief. Al heeft het eiland nog steeds de energie van de slaventijd.

John H. Baselmans-Oracle

Voor verdere artikelen Klik HIER